Het
zal heden ten dage wel de normaalste zaak van de wereld zijn dat
leerlingen in de klas foto's maken, maar toen Ane-Jelle het deed, eind
jaren zestig was dat nog iets buitengewoons.
Om het geluid van zijn tamelijk luidruchtige Praktica spiegelreflexcamera te maskeren moest hij flink kuchen en stampen op het moment van het drukken op de sluiterknop.
Ronald Baronner was onze leraar Nederlands. Aanvankelijk vonden we hem maar een rare snuiter, maar hij werd later een van onze meest geliefde docenten. Door hem gingen we met plezier Middelnederlandse verhalen lezen.
Hier de jonge Baronner die, vers uit Leiden, vaak met een jasje vol biervlekken, met zijn voorlezen ons wist te vermaken met de humor van Hildebrandts Camera Obscura.
(Aangezien er een meisje lijkt te zitten op de voorste bank van de tweede rij,
moet dit in de derde klas geweest zijn, want B4b en B5b waren jongensklassen.)
Genoteerde uitspraken: "Ben je nou helemaal eigenwijs!?"
"Ik moet wel drie keer per les schreeuwen",
"Ik ga nu niet nog eens een keer iets moeten zeggen!"
(Later is Baronner docent geweest van Willem Alexander van Oranje, meldt historicus Henk Slechte).
Mevr. Dessauvagie (Engels) woog zo weinig dat ze tijdens een storm eens op school aankwam met de mededeling dat ze was weggewaaid.
Ze was kort gezegd nogal “petit”.
Eens zei ze: “jullie moeten niet vergeten, ik was toen nog maar een meisje van 16 /17 jaar”, waarop Schut (wie kent hem nog?) zei: “Hoe groot was u toen?”
Genoteerde uitspraak bij in de klas rondvliegende projectielen en een suggestie over wie daarachter zou kunnen zitten:
"Which goser. Waar is jouw schietstok?"
Wanneer, dwz in welke klas wij nou eigenlijk les van haar hadden is nog niet duidelijk. Wie het weet mag het zeggen!
In ieder geval liet zij zich regelmatig achterop de Puch bij Ane Jelle naar de dependance brengen, behalve op 1 april (1969?), toen hij naar ontvoerde naar de koffiebar van de Vendet op het Koningin Julianaplein.
AJ: "Onderweg beukte ze me op mijn rug omdat ze wilde weten waar we naartoe gingen. Uiteindelijk dronk ze koffie met ons en vond ze het maar al te leuk."
Onze docente Frans, Klarie Schipper liet zich liever Claire noemen.
De eerste keer dat zij voor onze klas stond stelde ze zich voor en vertelde ze dat ze in Enschede geboren en getogen was.
Pim: “Ik herinner me dat ik toen dacht: ‘o, daar kun je dus ook vandaan komen’. Misschien heeft dat wel een rol gespeeld toen ik daar in 1972 zelf naartoe trok om aan de Kunstacademie te gaan studeren en er twintig jaar te blijven wonen. Later, ik meen in 1990, ging er een schok door mij heen bij het zien van een overlijdensadvertentie in het plaatselijke dagblad Tubantia van Klarie Schipper, onze Claire. De advertentie was door haar ouders geplaatst, die daar dus nog woonden.
De uitvaartbijeenkomst was vlakbij mijn huis, op de Oosterbegraafplaats. Ik voelde mij geroepen om namens B5b afscheid van haar te nemen.
Dat heb ik gedaan. Er waren best veel mensen in het kapelletje, maar niemand die ik (her-)kende. Toen aan het eind van de bijeenkomst bleek dat de feitelijke begrafenis op de Westerbegraafplaats zou zijn, waardoor alle belangstellenden zich naar de andere kant van de stad moesten gaan verplaatsen, ben ik afgehaakt. Toch ben ik er trots op dat ik voor jullie de honneurs heb kunnen waarnemen, door een denkbeeldige hoed af te nemen en te denken: Dag Claire, bedankt voor alles wat je voor ‘ons jongens’ (en hun hormonen) hebt betekend.”
Marjan Overmars was in ons eindexamenjaar onze docente Engels.
Er schijnen er onder ons geweest te zijn die verliefd op haar waren. Jongens, vertel!
AneJelle:
"Ik herinner me alleen maar dat ik een beetje zat te zwijmelen in de klas
als ze ons lesgaf, dat ik haar bewegingen met troebele ogen zat te beloeren".
